BETÜL'E MEKTUPLAR…

Yürüyüş yolu kurşuni bir koyuluk içinde; çam yosun ve soğuk kokuyor. Bizim bahçede bol bulunan kuzgunlar, serçeler, güvercinler saklanmış herhal. Sesleri çıkmıyor, kuzeyden esen mini mini esinti olmasa etrafta çıt yok. Doğa senin yasında diye düşünüyorum. Dikkatle yürüyorum. Bir yerlerde şafak sökse de karanlık ağaçların arasında hala iktidarda. 

Seni düşünmekte, düşünürken ağlamaktayım. Meğer ben çok kolay ağlarmışım Betül. Bir şeyin hatırıma gelse, ufak birşeyin, yaşarken önemsemediğim bir şeyin, şır hemen ağlıyorum. Çocukların benimle ‘acıların adamı’ diye dalga geçiyor şimdilerde. Biliyorum ağlamayı, sızlanmayı, yakınmayı hiç sevmezsin sen, hatta çocukların küçükken onlara baskı yapar, mızırdanmalarına direnirdin. Onlar da işte böyle taş gibi canlılar oldular. Sana benzediler. Ama ben öyle değilim Betül, bilirsin her bahanede mızırdanır yakınır, başının etini yerim. İşte böyle hem yürüyüp hem de ağlıyorum. 

Açık söyleyeyim; sana kızgınım, hatta kırgınım. Vallahi de, billahi de kırgınım sana, gönül koyuyorum. Alışılmışın dışına çıktın, bana oyun ettin diye. Beni ters köşeye yatırdın Betül'üm. Bilirsin, bizim buralarda, hatta her yerlerde, önce erkek gider, kadın, ailenin orta direği, kalır. Biz atamızdan, dedemizden böyle gördük; değil mi can? Nerden çıktı bu oyun bozanlık, nasıl yaptın böyle bir kurnazlık, nasıl kıydın bana gülüm! De, bakayım…

Aydınlık arttı, yaprakların yeşili artık ayırt ediliyor. Ben senin zeytin yeşili gözlerinle birlikte ağıttayım.