Nüfus artışı ile şehirleşmenin ve sıkışmışlığın had safhada olduğu bir yüzyılda yaşıyoruz. İş olanaklarının kırsala göre daha fazla olması, bu nedenle de büyükşehirlere yönelen göçün en çok etkilediği gruplardan biri de çocuklar. Alışveriş merkezlerinin, trafik yoğunluğunun ve dip dibe inşa edilen apartmanların arasında nefes alabilecekleri ve oyun oynayabilecekleri alanların azalışı onları birçok açıdan etkilemektedir. 2019’un son aylarından beri dışarıya çıkıp enerjilerini atabilecek ve fiziksel olarak (özellikle Kaba Motor Becerilerini) faaliyete geçirebilecek alan bulamamaları bedensel sağlıkları dışında zihinsel açıdan da onları zora sokmaktadır. Pandemi öncesinde çok az imkân bulabildikleri oyuna, pandemi ile ket vurulmuş oldu ve evde geçirdikleri zaman diliminde de kısıtlı alternatifle vakitlerini geçirmek durumunda kaldılar. Bu etkinliklerin daha çok bireysel etkinlikler olduğunu göz önünde bulundurduğumuzda akranları ile iletişime geçememeleri de üzerinde durulması gereken noktalardan biridir.
Okul çağındaki çocukların da mustarip olduğu bu atmosfer ne hissettiklerini ve bizlere neler aktarmak istediklerini tespit etmek noktasında eğitimcilere ve ebeveynlere güçlük yaratmaktadır. Karantinanın hem çocuklarımıza hem de ailelere ve öğretmenlere dayattığı bu içinden çıkılması güç durumda yapılabilecek en yerinde müdahalenin onlarla verimli zaman geçirip içinde bulundukları bu süreci biraz da olsa kolaylaştırmak olacaktır. Yazının ve resim yapmanın geçmişine baktığımızda Homo Sapiens’in bilinçli ya da bilinçsiz olarak kendini ifade etme ve ‘Ben buradayım!’ deme yollarından biridir. İster çocuk isterse yetişkin olsun bir kalem ve bir kâğıdın ya da mağara resimlerinde duvara el izi bırakmak için kullanılan kömürün bize o resmi ya da motifi yapmış olan kişinin duyguları ile ilgili güçlü ipuçları vermektedir. Mağara resimlerinin yapıldığı dönemlerde bile ifadenin dışa vurumu için kullanılan bu yöntemi bizler de sahip olduğumuz imkanlar ile rahatlıkla uygulayabiliriz. İster renkli kalemle istersek de kurşun kalemle bulduğumuz bir kâğıt parçasına kalemimizi konuşturabiliriz. Yaptığımız telefon görüşmelerindeki kısa periyotta bile kendimizi karalama yaparken bulmuyor muyuz? Hayatımıza bu kadar içkin olan bu kalem oynatmaları daha kontrollü ve bir amaca yönelik olarak çocuklarımız ile uyguladığımızda sözel olarak ifade edemediklerini bize aktarmış olurlar ve sorduğumuz sorular için alamadığımız yanıtları bir anda almanın şaşkınlığını yaşarız.
Bu eylemi kurallarına uygun ve düzenli olarak yaptığımızda hangi noktalarda problem yaşadıklarını, kim ya da ne ile sorunları olduğunu görme şansımız bulunmaktadır. Elimizde böyle bir imkân varken hem çocukların hem de ebeveynlerin bir nebze de olsa rahatlayabileceklerini unutmamalıyız. Mağara duvarlarından, amforalara; daha sonra da parşömenlerden resim defterlerine uzanan bu yolda atılan en ufak çizginin önemini göz önünde bulundurarak açamadığımız kapıların anahtarlarıyla karşılaşabiliriz..
News
