FARKETTİM

Çok şey düşünüyorum. 
Ama en önemlisi; farkettim ki yalnız değilim. Akrabalar, dostlar, tanıdıklarların telefonları, seyrek aramaları benim sevgi iştahıma yetmezse de, hepsinden, aramaları, sormalarını küçümsemeden memnunum. Dr Sunay’a, güzel kızım Bediz’ e, Halide’ye, baldızım Berrin’e, eski komşum Şerife’ye ayrıca minnettarım. Onlar hem yakıt hem zaman harcayıp fiziksel bedenleri ile yanımda oldular. Şimdi Eda’yı havaalanına bıraktım, dönüş yolundayım. 55 yıllık İzmir serüvenimizde biriktirdiğimiz can dostlar bu kadarmış deyip, bedbin, yorgun, hastane yolundayım. Bulvardaki zakkumlara, ateş çiçeklerine dert yanıp, şikayet ediyor, hiç olmadı onlara çemkiriyorum. “Konuş konuş, içini dök” diyor, yağmurda yıkanmış, pırıl pırıl parlayan çiçeklerini göğe çevirmiş ateş böceği. Atılıp araya giren zakkumlardan biri, “O böyledir, kendi yapmaz başkasından beklentiye girer, çevresini görmez” diyor. “Oysa ona dost bizler varız, hastane bahçesindeki, ağaçlar, bitkiler, kediler, köpekler, yer altında binlerce mahlukatın yanında olduğunu görmez, illa da insan illa da insan diye tutturur diyor. Çevre zenginliğini hep insan sanır. Bağırıyor, kızgın. "Oysa biz varız yanında hiç de yalnız değil o" diyor. Seviniyorum, gerçek dostlarımı farkediyorum. Koltukta dikilip, doğanın bir ve beraberliğini hissediyorum, rahatlıyorum.  "Gidip Betül’e anlatacağım bunları" diyorum.