Vefa salt aday göstermekle mi olur?

Siyaset bazen sadece iktidar mücadelesi değildir; bazen de korkunun, sadakatin ve sessizliğin iç içe geçtiği bir aynadır.

İzmir’de bugün yaşanan, tam da bu sessizliğin biçimini alıyor. Bir kent, kendi iradesini askıya alıyor; bir örgüt, kendi sesini kısmayı erdem sayıyor; bir gelenek, “zor zamanlar” bahanesiyle demokrasisini ertelemeyi makul görüyor.

Cumhuriyet Halk Partisi (CHP) yüzyıllık tarihinde defalarca baskıya, yasaklara, tutuklamalara direndi. Fakat hiçbir dönem, bu kadar sessiz bir teslimiyeti meşru görmemişti. Bugün “partimiz saldırı altında” diyenler, örgüt içi demokrasiyi askıya almayı bir tür dayanışma biçimi olarak sunuyor.
Oysa tarih bize hep aynı gerçeği gösterdi:

Kuşatma altındayken askıya alınan demokrasi, bir daha kolay kolay geri dönmez.

Evet, ortada bir dava var. İzmir’in il başkanı, eski belediye başkanı ve bazı yöneticiler tutuklu.
Hukuk açısından bu tablo, kuşkusuz ciddi bir problem. Ama hukuk devletinin eksiklerini siyasal dayanışmayla telafi etmeye çalışırken, en temel demokratik ilkeleri feda etmek…

İşte asıl kırılma orada başlıyor Çünkü bir partiyi ayakta tutan şey, dış tehditlere karşı gösterdiği sertlik değil; içindeki farklı seslere tanıdığı özgürlüktür. Tutuklu bulunan bir il başkanını savunmak, elbette ki insani bir sorumluluk ancak bu savunma, örgüt iradesini askıya almak, “tek aday” dayatmasını ‘demokrasi’ ya da ‘vefa’ diye sunmak anlamına geldiğinde, artık vicdani bir duruştan değil, politik bir konformizmden söz ederiz.

Sayın Şenol Aslanoğlu’na sahip çıkmanın yolu, salt onu cezaevinde “tek aday” olarak göstermek değildir. Aksine onu siyaseten onurlandırmak, Parti Meclisi’nde (PM) ya da genel merkezde bir görevle partinin üst kademesine taşımak da mümkün. Böylece vefa görevi de yerine getirilir, hem de İzmir örgütü aktif, güçlü, sahada nefes alan bir il başkanlığıyla yoluna devam eder.

Siyaset, risk almadan yapılmaz. Ve asıl risk, dışarıdan gelen baskılar değil; içeriden gelen suskunluklardır.
Çünkü örgüt, kendi içinde konuşmayı unuttuğunda, bir süre sonra dış baskılara da direnemez. Bugün “olağanüstü koşullar” gerekçesiyle ertelenen her tartışma, yarın bir başka olağanüstülüğe emsal oluşturur. Böylece demokrasi, olağanüstülüklerin gölgesinde yavaşça silinir.

“Partimiz saldırı altında” diyenlerin unuttuğu şey şu; Bir örgüt, saldırı altındayken daha fazla ses üretmeli, daha fazla tartışmalı, daha fazla nefes almalıdır. Kuşatma anlarında bile demokrasiyi yaşatmak, bu partiyi farklı kılan ruhtur. O ruhu kaybedersek, elimizde ne örgüt kalır, ne de savunacak bir gelenek.

Gerçek sadakat, zor zamanda susmak değil; zor zamanda konuşabilmektir. Kuşatma bahanesiyle örgüt iradesini susturmak, partiyi korumaz; onu zayıflatır. Çünkü hiçbir yapı, kendi iç sesini bastırarak güçlenemez. Hiçbir dayanışma, özgür iradenin yerini tutamaz. Ki yukarda da bahsettiğim gibi dayanışmanın pek çok yol ve yöntemi de mevcuttur.

İzmir, bu ülkenin siyasal hafızasında sadece bir kent değil; aynı zamanda itirazın, çoğulculuğun, cesaretin adıdır. Bu kentte kongreler, daima söz üretmenin, fikir çarpıştırmanın mekânı olmuştur. Eğer o sandıkta sadece bir isim varsa, o artık sandık değil de ‘onay kutusu’ olmaz mı?

Bugün CHP’nin önünde bir sınav var: Bir yandan hukuksuzluğa karşı dayanışmayı büyütmek, diğer yandan bu dayanışmayı otoriteye dönüştürmemek. Vicdan, hem sahip çıkmayı hem de sorgulamayı aynı anda gerektirir.

Ve unutmayalım ki, demokrasi, kuşatma altında bile askıya alınmaz; tam aksine, o zaman sınanır.
Eğer bugün İzmir’de örgüt susarsa, yarın bu sessizlik bütün ülkeye yayılma riskini de doğurabilir.
Ve o gün geldiğinde, neyi savunduğumuzu değil, neyi kaybettiğimizi konuşuyor oluruz.

Demokrasi, kuşatma gerekçesiyle askıya alınmaz.
Hele ki Cumhuriyet Halk Partisi’nde — hiç alınmaz.