“Vakti mi olur sevmenin İnsan bir günün sonunda da sevebilir… Bir yolun sonunda da Dahası bir ömrün sonunda da düşebilir

Nohut pişiriyorum, Betül’e yardım, "Dlapta istif için kağıt bardak gerekli" diye aklımdan geçiyor. Betül gerektiğinde buzluktan onlardan birini çıkarıp yemeğe

Solumda oturan gençlerden erkek olanı sağ eliyle tabaktaki triamisuyu yumuşakça koparıp, üstüne sevgisinin sosunu katıp sevgilisine yediriyor. Karşısındaki Milan Mathieu stili kesilmiş siyah saçları

Güneş Rakı Burcu’na  girdi, ama akşam hala tıngır mıngır; sırtında eski yaşanmışlıklar ve yeni hayaller dolu heybesi eğleşe eğleşe gelmekte.

Eylül göğü belirdi artık. Masmavi, berrak gökyüzü, temiz, bembeyaz bulutlarla donanmış. Tıpkı tiftiflenmiş,  tüm alana yayılmış hallaç dükkanı gibi. Bugün

Bazı kişiler gece gündüz, yatıp kalkıp Kemal Kılıçdaroğlu’nu yermekte, ama ayağı yemediği için erki elinde tutan Baş Cahil'e hiç bir

Foça’ya gidiyorum. Bügünlerde neredeyse her gün gidiyorum, Nazım’ın tavsiyesi ile yetmişimde zeytin ve benzeri diktim, yeni bir bahçe yapıyorum. Bakalım Nazım’ın

Gerçek özgürlük 6 galiba.  Değerli dostlar Bugün özgürlüğümün ilk günü. Neden mi?  Yazacağım. Ama önce affedilmez bir cürümü ve onu

Bu hanım tam bir Atatürk bezirganı. Kendi ismi önemli değil. Ama bulunduğu derneğin adı CKD yani Cumhuriyetçi Kadınlar Derneği. Bu

Erken uyandım. Bugün ağıt günüm. Ağlıyorum. Çalışma odamdaki her eşya da bana katılıyor. Masamdaki manuel sarı telefonum, ilk romanımı yazdığım daktilom,

Ben, yapabildiğimi yaptım, kendimce yeterince evrildim, bundan sonrası yok, kalan evrilmeler yeni kuşaklara derdim hep; ama bir haftadır elimdeki bu

Değerli dostlar,  Ben Atatürk hayranıyım; hem de inandığım yaratıcı kadar hayranıyım. Churchill'in dediğinin de doğru olduğuna inanırım; “İnsanlık her yüzyılda bir büyük

Urfa’nın etrafı meşedir meşe. Beş balcan, üç frenk, kırk kırkbeş isotu saplarlar şişe. Bırakmazlar fırında tamamen bişe. Akşam olunca ellerinde

Bob Dylan’ın bir şarkısı mı, bir sözü mü, yoksa hem sözü ardından şarkısı mı var bilemedim. Türkçesi şöyleydi sanıyorum; “Aklımdan

Bugün sıcaktan korkuma yürüyüşe çıkmadım. Balkondan benim Doğan’la ( Doğan benim dostum, saksıda bir ardıç ağacıdır) bahçeyi izliyor, Kapıcının siyah

Yürüyorum; artık yürürken gölgeleri, köşeleri, ağaç gölgesini, saçak altlarını seçiyorum, çünkü güneş çok yakıyor.  Düşünüyor ve de  hak vermiyorum da,

Güneş, yüksekte bir kaç beyaz bulutla süslü gökyüzünde, ufuktan yeni yükselmiş altın bir top gibi şimdi. Mahallemin büfesinin önünde oturmuş

Uyuyamamış, eken uyanmış, huzursuzlanmıştım. Elime ilk geçen gri-sarı giysimi üstüme alarak sabahın erken saatlerinde kıyıya çöken serin dinğinliğinin keyfini çıkarmak,

Ben hep güzelliklerin memeketim Urfa’dan çıkacağına, güneşin beslediği şiddet duygusunun dünyanın olağanı olduğuna, güzel şeyleri ateşin doğuracağına inandım. Erken doğan

Bugün, Tanrının (öz Türkçe Tengri) aydınlığı sevmediğini, dolaysıyla aydın kişileri de sevmediğini düşünüyorum. Tanrı karanlığı seviyor, karanlık insanları bağrına basmakta

Sabah yorgun uyandım, her zamankinden geç, nerdeyse koşarak kıyıya indim. Derdim sabah dinginliğini kaçırmamak, doğayla sohbet etmek, evrenden dünkü havadisleri

Ne mi düşünüyorum? Mutfaktaki fazlalıkları boşaltmayı, mutfağı genişletmeyi düşünüyorum. Artık yıllardır orada duran digital radyoya ihtiyacım yok. Müzik dinlemek istersem

Bayramın birinci günü watshapp grubumuzdan Hayri, yanılmıyorsam, tarih nedir İrfan diye sormuştu. Fakülteden sınıf arkadaşımdır, tarihle ilgili düzeyimin sonradan ve yama

Evdeki bayram sabahının sessiz yalnızlığına sarılıp, kanepeye uzanmış Melek Mosso’dan Neşat Ertaş’ın “Kurusun Dallarım” ezgisini dinliyorum. Ezgi örtümüm altından girip