“Geçmeyen Şeyler”

Sadık Hidayet’in Kör Baykuş romanındaki ‘Butimar’ kuşu ile Kafka’nın Dönüşüm romanındaki Gregor Samsa’nın hayali karşılaşması

Sahne:

Bir tren istasyonu. Ne tren var, ne yolcu.

Sadece metal bir bank.

Bankta bir kuş ve bir böcek yan yana.

Konuşmuyorlar, ama ikisi de çok şey düşünüyor.

GREGOR (bacaklarını gövdesinin altına toplamış, sessizce)

Bu kadar çalışmasaydım, beni severler miydi?

Yoksa daha mı erken atarlardı sokağa?

BUTİMAR (gözlerini bir çeşmeye dikmiş, ama kıpırdamıyor)

Ben hiç çalışmadım.

Sadece bekledim.

Suya âşık oldum. Ama içmedim.

İçsem, belki yok olurdu.

GREGOR

Senin aşkın kendini tüketiyor.

Benim sevgim beni tüketti.

İkimiz de içemedik galiba.

Sen korkudan, ben nezaketten.

BUTİMAR

Sen dokundun mu insanlara?

GREGOR

Hizmet ettim.

Sabahın köründe işe gittim.

Yemek getirdim.

Fatura ödedim.

Ve sonra… bir sabah, artık insan değildim.

Bunu bana kimse söylemedi.

Sadece kapımı kapattılar.

BUTİMAR

Bana da kimse kapı açmadı.

Ama ben zaten uçmak için yaratılmıştım.

Yine de hep suyun kenarında durdum.

Sadece kenarında.

Çünkü içsem, biteceğini düşündüm.

Sevmekle öldürmek arasındaki sınırı geçemedim.

GREGOR (başını hafifçe eğerek)

Belki de ikimiz de fazla düşündük.

Belki de içmek gerek.

Düşmeden, düşünmeden.

BUTİMAR

Belki de.

Ama artık geç.

(Sessizlik. Sadece uzaktan bir vapur düdüğü.)

GREGOR

İnsan olmak…

Ne tuhaf bir yük.

Ne zaman bıraksak, altından bambaşka bir şey çıkıyor.

BUTİMAR

Kimi zaman kuş.

Kimi zaman böcek.

Ama hep yarım kalan bir şey.

Işık kararır.

Bir tren gelmez.

İkisi de gitmez.

Sadece geçmeyen bir şey kalır geride.

İnsan olmak gibi.