Minik bir anı, kocaman bir özlem, Leman Tunçelli

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Betül uyuyor, ben yürüyüşten döndüm, kahvaltı hazırlıyorum. Çıkarken açtığım mutfak penceresinden giren temiz hava ile çayın demlenme aroması mutfağa davetiye çıkarırken, bana da Çine’de Leman’ın hazırladığı sabah kahvaltı masasını, akşamdan kalan mutfak kokusuna karışan çay kokusunu anımsatıyor.

Özlüyorum; Leman’ı, Çine’deki yaşanmışlıkları, Çine’nin taşra kokusunu, ikindide Leman’ın yaptığı çiğ böreği özlüyorum. Daha da çok özleyeceğim biliyorum. İnce, küçük mavi desenli, kenarları tırtıllı porselen tabaklarını kahvaltı servisine kullanmasını, masaya bıçak koymamasını, benim geç öğrendiğim çatal- bıçak seremonisini hatırlattığımda, her seferinde yüzüme ters ters baktığını anımsıyor, onu çok özlüyorum.

Hayatın harcadığı kadınlardandı Leman; hem fizik olarak güzel, hem akıllı idi. Ahım şahım eğitim almamış olmasına rağmen, uzun yıllar çalıştığı Koçarlı Orta Okulu'nda adeta gölge bir müdür gibi çalışmıştı. İmkanı olsa aklıma ilk gelenler; hakime mi Vali mi ne olurdu bilinmez. Kahvaltı için aldığım gevrekleri hazırlarken dökülen susamları kuşlara veriyorum. Kendime bir çay koyuyorum ve düşünüyorum. Benim de tanıdığım hayatın harcadığı, bunun aksine hak etmediği yer, konum ve durumlarda yaşayan ne çok insan var.

Yaşamın kime ne don biçtiği muamma vesselam.

Vefat etmeden bir hafta önce, 'Gelirken bana okuyabileceğim bir roman getir' diye telefon etmişti. Böyle parlak bir beyin içinde yok oldu. Işıklardadır umarım…