MİNİK MAKALE, BİR SÖYLEŞİ

0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

Mutluluk için şükür
İki günden bu yana aşırı soğuğa rağmen yürüdüm. Soğuk hava giydiğim yün içlikten bile içeri dalıp bacaklarımı yakıyor ve soğuktan daha da buruşmuş, küçülmüş ellerimi cebimin derinliklerine ittirmeme sebep oluyordu. Ağaçlar, bitkiler soğuktan birbirine sarılmışlardı sanki. Yanılmış yasılmış, yaprak açmış bodur dutlar yüzüme utançla bakarken ben inatla yürüyordum. Ama bir ya da iki tur ancak dayanıp kendimi eve nasıl attığımı bilemiyordum.
Bu sabah hava kırılmış. Dünden belliydi zaten.
Eşi dostu, düşmanı, tüm vücudumu yanıma aldım yine yürüyüşe çıktım. Onlarla söyleşi yapıyorum.
Doğu ufkunda griden beyaza boyalı bulutların arasından yükselen güneş, ufku kızıla boyamış, çıkmaya çabalıyor. Ayaklarımı, bacaklarıma soruyorum, nasılsınız diyorum. Biz iyiyiz, sen haddini bilirsen, bizi zorlamazsan biz iyiyiz diyorlar. Kalbim araya girip, tv’de konuşan, her şeyi bilen gazeteci, başka konuşmacılar gibi yüksek yüksek bağırıyor, bende iyiyim, ben de fıstık gibiyim diyor. Yorgun, yaşlılıktan yorulmuş, kız koluna dönmüş kollarım ben de, ben de der gibi mutlu mutlu bakıyor. Ağzımı kontrol ediyorum. Her zamanki gibi tatlı. Gözlerim ta uzaklardaki ince yazıları okuyor. Sabırla Sırasını bekleyen beynime dönüyorum. Ben de fena sayılmam, sen yardımcıma bak, ( bağırsaklara ) içine zararlı şeyler göndermezsen, sinirlenmezsen ona da şükür et diyor.
İyiyim, bu yaşta bile kendimi fena sayılmaz hissediyorum. Söyleşim, böbreğimle, artık sigara kaldırmayan akciğerlerimle devam ediyor. Cinsel duygularım arada yardım yardım diye inlemekte. O başka, onun ölümü mukadder.
Eh, bu söyleşi bu kadar, bize ayrılan zaman doldu diye düşünüp, şöylesinin devamını bir başka zamana bırakıp kendimi şükür duasının derinliklerine bırakıp, hep beraber eve dönüyoruz. Olanı kabullenmek, mutluluğun değişmez şartı.