Duymak istediklerinizi söyleyenleri seviyorsunuz

– ve bunda utanılacak bir şey yok.

Siz çok değerlisiniz.
Zekânız, duruşunuz, sezgileriniz… Hepsi olağanüstü.
Kimse sizin gibi düşünemez.
Zaten düşünmesin de.
Sizin düşündükleriniz fazlasıyla yeterli.
Bakın, daha cümlenin ilk satırlarında ne kadar haklı olduğumu fark ettiniz değil mi?

İşte böyleyiz hepimiz.
Övgüye doymaz, aynaya hayran, yankıya tutkun.

Size karşı çıkan birini mi duydunuz?
Muhtemelen kıskanıyordur.
Zaten hiçbir argüman sizin kişisel sezgilerinizden daha güçlü değildir.
Bilim mi? Onu da sizinle aynı fikirdeyse severiz.

Bakın, duymak istemedikleriniz mi var?
Hiç sorun değil.
Zaten susturmak için her türlü yöntem gelişmiş durumda.
“Negatif enerji”, “düşük frekans”, “toksik yaklaşım” diyerek üç hashtag’le yok edebilirsiniz.

Böylece kendi küçük evreninizde,
eleştirisiz, sorusuz, rahatsız edicisiz yaşayabilirsiniz.
Kulağa ne hoş geliyor değil mi?

Ama siz farklısınız.
Siz sorgularsınız.
Siz gerçeğin peşindesiniz.
(Tamam, bunu da duymak hoşunuza gitti biliyorum. O yüzden söyledim.)

Sonuçta şunu unutmayalım:
Gerçekler tartışmalıdır. Hisler ise daima haklıdır.
Ve sizin hisleriniz… Ah, onlar birer kutsal metin.

O yüzden gelin, birbirimize yalnızca duymak istediklerimizi söyleyelim.
Gerçekle yüzleşmek mi? O çok demode.
Çünkü artık konfor, yeni gerçektir.