Şevval’e ağıt

Doğum maceranı bilmiyorum; ama ölüm maceranı biliyorum artık. Tv izliyorum ve ağlıyorum. Babanla birlikte vermişsin 12. Kattan atlama kararını, belliki kurtulurum hayaliyle karar verdin. Atlamadan önce de ne hayallerin vardı dünyanı dolduran. Bilmem ama, tahmin zor değil. Garson başlamıştın işe, baş garson, kat sorumlusu, otel sorumlusu, daha daha otel işletmecisi olacaktın.

Ama ne mümkün Kurulu düzen, insanlığın yaşadığı vahşet sistemi bütün hayallerini, bir insan, insanlar, kuruluşlar, en üstte seni koruması gerekenlerin, devlet babanın, hırsı, ihmali, menfaat hesapları, vurdum duymazlığı ile yok edildi. Sen artık ölüm serüvenini gözleyemeyecek yerdesin; ben sana anlatayım.

Senden sonra birileri çıktı, Menemen testisi gibi mikrofonların önüne dizildi, “ ilki sorumluluk bende değil, onda dedi, öteki ben sorumlu değilim bu sorumlu dedi, ötekisi, berikisinin sorumlu olduğunu bağırdı. Ve sen de b.. yoluna gitme eylemini ‘Niyazi’ binbaşı ile paylaşmış oldun. Senin gibi seksenlercesi de. Ha, onu da söyleyeyim: sen ölüm yolculuğuna çıktığında sorumlu, sorumsuz herkes ‘Allah rahmet etsin’ deyip şaraplarını içtiler, gece zevkleri ile uyudular, ertesi sabah kayak yaptılar.

Durum şimdilik böyle böyle kızım.

Baban kadar kahrediyorum ve ağlıyorum. İyi ki de baban değilmişim, çünkü o senin doğumunu yaşamış, yaseminler güller gibi kokan tenini okşamış. İlk okulda ki neşeni, ortaokul ergenliğini tatmış.

İyi ki baban değilmişim kızım. Hem de ayrıcalıklı yaratılmış güzel kızım.

Seni gelişmelerden, oldukça habersiz bırakmam vesselam.