Utanmak, gelişmiş bir insanlık duygusu

Güneş bugün üç aydır yaptıklarından utanmışta elleri ile yüzünü kapatmış gibi. Hava kapalı, koyu parçalı bulutlu. Ve de rüzgar İfil İfil esip bizi serinletmekte. Urla- Altınköy sitesinde Gültekin’in misafiriyim.

Giriş verandasında yaprakları incir yaprakları gibi kalın ve büyük bir asmanın altında sırt üstü cimnastik yapıp olgunlaşmakta olan kafkas üzümlerini seyretmekte ve düşünmekteyim. Zihnimden başat gelişen fikir şu: ulan, diyorum. ‘Evrenimizin en büyük ekipmanı güneş yaptıklarından utandı ama bizim her seçimi kaybeden Bay Kemal Kılıçdaroğlu sıkılmadı, arlanmaz ekibiyle hala görevde. Pes yani, pes ki ne pes bu pişkinliğe. İçimden Kemal bey’e sesleniyorum.

Liderlik kaybetmeği de kabullenmektir. Kaybettin birader. Kabul et. Kendini ne sanıyorsun sen? Ülkeyi başka kurtaracak kimse yok mu.
Elbette var. Sen bi çekil, etraf durulsun. Her şey düzelir; üzülme vesselam.